- Chciałabym mieć chłopca, a potem męża - szeptała księdzu ranna Perełka.

- Wyprasujesz mi wszy ze spodni? - żartował JĂłzek na randkach z Wandą.

Na nagrobku Janiny wyryto napis "zginęła tragicznie". Za komuny jakaś nieznana ręka dopisywała co rok: "zamordowana przez UB".

Pierwsza taka książka o dziewczynach z antykomunistycznego podziemia - o tych bardzo znanych i niemal zupełnie zapomnianych. O tych, ktĂłre nie zawahały się, by oddać krajowi swą młodość, a niejednokrotnie i życie. Szesnaście porywających opowieści o walce, dramatycznych wyborach, ucieczkach, upokorzeniach i więziennej wegetacji. Inka, Marcysia, Perełka, Wanda, Jaga, Krystyna, Jasiek, Czesława, Irena, Blondynka, Lala, Danka, Sarenka, Dziuńka, Krysia, siostra Izabela. Te z nich, ktĂłre nadal żyją, przeżywają swe wspomnienia inaczej niż mężczyźni. Wciąż pamiętają, kto i gdzie został ranny, jakiego użyły środka odkażającego i czy wystarczyło bandaży.

Książka bogato ilustrowana, zawiera niepublikowane wcześniej zdjęcia.

- Panowie, oto "Zo", kurier Naczelnego Wodza.
W drzwiach stanęła Elżbieta. Drobna, ładna blondynka.

- Przyprowadziliśmy szczegĂłlnie niebezpiecznego bandytę!
Letnia sukienka Władki nosiła świeże ślady karmienia dziecka piersią.

- Dlaczego nie krzyczałaś, kiedy cię bito?
- Tak zostałam wychowana.

Druga część bestselleru Szymona Nowaka o cichych bohaterkach zmagań o wolną Polskę, ktĂłre los zmusił do bezkompromisowych wyborĂłw. O kobiecości rzuconej w wir krwawej wojny domowej toczonej przez komunistĂłw bez żadnych zasad.

Przez całe lata skazane na zapomnienie czy pogardę - zawsze broniły honoru leśnego Wojska Polskiego. Dziś historia zaczyna przyznawać im rację, a ich nazwiska przedostają się do podręcznikĂłw.

Książka bogato ilustrowana, zawiera niepublikowane wcześniej zdjęcia.

Styczeń 1945 r. W Auschwitz-Birkenau pozostaje 4800 więźniĂłw, ktĂłrzy nie nadawali się nawet do pędzenia na zachĂłd w marszach śmierci. Komory gazowe wysadzono w powietrze, a wojska sowieckie wdzierają się w głąb obrony hitlerowskiej w takim tempie, że obozowi SS-mani nie zdążyli zabić garstki ocaleńcĂłw.

5 lutego JĂłzef Bellert wraz z grupą ponad trzydziestu krakowskich lekarzy i pielęgniarek wyjeżdża do Oświęcimia. Przez osiem miesięcy prowadzi prawdopodobnie największy szpital polowy w Europie. Mimo braku kanalizacji, wody jedzenia i lekĂłw niesie pomoc medyczną wyzwolonym więźniom. Jego pacjenci ważą średnio 25-30 kg. Zapadają na dur brzuszny i gruźlicę, nękają ich biegunki głodowe, obrzęki i odleżyny. Boją się ludzi w kitlach i strzykawek, ktĂłre kojarzą im się z zastrzykami z fenolu, ktĂłrymi niemieccy zwyrodnialcy uśmiercali chorych więźniĂłw.

Trudno w to uwierzyć, ale z 4800 chorych przywrĂłcił do życia i zdrowia 4400 pacjentĂłw.